Zo even een update aan de layout

Het begon met een nieuwe layout voor facebook. Omdat ik flink aan het netwerken ben voor mijn nieuwe project. Leek het mij handig om een visitekaart te ontwerpen. Omdat ik voor het project ga illustratie heb ik op de achterkant een leuke illustratie toegevoegd die ik heb gemaakt in illustrator.
Ik was zo tevreden over mijn werk dat ik het direct heb vermaakt naar een cover voor facebook. Daarna vond ik ook dat de blog een nieuwe cover moest hebben. Van de blog kwam ik op g+ terecht dus heb ik die cover ook maar meteen aangepast. En via g+ kwam ik uiteindelijk op youtube en vond ik ook dat die een makeover kon gebruiken. Echter was het niet zo simple in plaats van de gebruikelijke cover maakt youtube gebruik van een channel. Een cover foto die kan worden geresized voor alle apparaten waarop je een youtube kunt gebruiken. De deel die altijd zichtbaar blijft is nogal klein dus moest ik wat goochelen met mijn ontwerp om het allemaal passend te krijgen.
Ik vind het jammer dat de 3 google platforms, youtube, g+ en blogger, niet gebruik maken van éénzelfde format voor cover dimensies. Dat had me uiteindelijk toch een hoop werk gescheeld.

Wat als je geen teamplayer bent.

Men kent in het engels the term:"There is no I in Team." Echter op Facebook kwam ik het volgende plaatje tegen die dit tegenspreekt. Als je team op een bepaalde manier schrijft kun je zien dat er wel een plaats is voor de I (ik).

Ik zag enkele weken geleden de volgende TedTalk die illustreert dat introverte mensen er baat bij kunnen hebben om (tijdelijk) te werken in afzondering.

Isolement staat dus niet altijd gelijk aan eenzaamheid of sociale beperking. Er zijn genoeg voorbeelden van mensen te noemen die voorafgaand aan het produceren van indrukwekkende werken zichzelf afzonderen om zich volledig te kunnen focussen op hun project.

Wanneer je de focus verlegt van hoe kan ik een goede team lid zijn? Of hoe kom ik het meest sociaal over? Naar welke methode van werken is voor mij het meest efficiënt. En hoe kan ik mij methode Toepassen binnen het team.

Zorg en vrijwillige ondersteuning

Afgelopen zaterdag heb ik deelgenomen aan een workshop,"Vrijwillige ondersteuning in de zorg", georganiseerd door Venzo in Amsterdam Zuidoost.
Voor een extra praatje of een fijne wandeling is, voor de gewone werknemer in de zorg, geen tijd meer. Daarom wordt er steeds meer gerekend op de steun van vrijwilligers. Denk maar aan vrijwilligers die een stukje gaan wandelen met een bejaarde of vrijwilliger die helpt de lasten gezin verlagen door eens in de week een gezin te ondersteunen met het voorlezen voor kinderen. Voordeel van een zorgvrijwilliger zijn is dat je niet belast bent met minder leuke werkzaamheden zoals een client wassen of naar de wc brengen je hoeft je bezig hoeft te houden met bergen administratie of bureaucratie.
Je houdt je enkel bezig met een beetje aandacht geven aan iemand die het hard nodig heeft. En dat is erg dankbaar werk. Daarnaast heb je ook minder last van werkdruk. Je hebt meer inspraak in welke taken je wel en niet wilt verrichten en jij bepaalt hoeveel je je wilt inzetten voor een organisatie.
Ik vond het een leuke en leerzame workshop. Het was weer eens een bevestiging voor mij daar vrijwilligerswerk zeer gewaardeerd wordt en ook steeds noodzakelijker wordt.

Een willekeurige vriendelijke daad.

Soms zie ik iets in het leven dat vrij normaal lijkt maar toch een enorme indruk bij mij achterlaat. Het zijn geen heldendaden het is de simpele daad van iemand een klein stukje verder helpen "a random act of kindness" zoals ze dat in het Engels zeggen.
Onlangs stond in samen met mijn vriend in de metro het leek langer dan normaal te duren voor de deuren sloten en de metro zijn weg zou vervolgen. Mijn vriend werd ongeduldig en stak zijn hoofd uit de openstaande deuren om te kijken waarom de metro werd opgehouden. Hij vertelde me dat een groep mensen iemand naar de metro aan het brengen was.
Ik zag in de deur een loopstok verschijnen en vervolgens zag ik een stuk of twee mensen een blinde mevrouw op leeftijd naar binnen begeleiden. Deze mensen hadden een moment van hun eigen tijd genomen een iemand die hun hulp kon gebruiken een hand uit te steken. Op dat moment waren ze niet bezig met hun volgende afspraak of hoe snel ze thuis konden komen. Ze offerden een beetje van hun tijd op om een goede daad te verrichten.

In de metro zag ik mensen verder zoeken naar mogelijkheden om haar te helpen. Zo schoof een meisje snel op zodat de mevrouw op de plek het dichts bij de deur zou kunnen gaan zitten. Maar ze ging ging niet zitten. Ze taste af naar één van de palen in de metro en hield zich vervolgens zelf stevig vast. De manier waarop ze had afgetast met een hand voor zich, niet bewust van de mensen die opzij weken voor haar handen vertelde mij dat ze waarschijnlijk volkomen blind was. Maar ik zag ook dat ze het vertrouwen had op haar eigen benen te kunnen staan en dat ze waarschijnlijk deze reis al vele malen achter rug had. Ik had er vertrouwen in dat wanneer ze weer hulp nodig zou hebben zij daar zelf om zou vragen.
Zo zie ik mijn werk op de chat bij HLO ook. Door de opzet van het project is het meestal niet mogelijk om na te gaan wat er gebeurt na een gesprek met een deelnemer. Vaak vraag ik mij af hoe het nou af zou lopen en of mijn woorden zijn aangekomen. Maar ik ben tot de inzicht gekomen dat iemand die één keer om hulp heeft gevraagd dat nog een keer zal kunnen. Ik help iemand een klein stukje verder ik wijs ze de weg in de hoop dat zij aftastend en voelend zelf hun weg verder zullen vinden. En als zij weer hulp nodig hebben dat zelf zullen aangeven en weten dat er mensen om hen heen zijn die niet te beroerd zijn om ze nog een stuk verder te helpen wanneer zij daar zelf behoefte aan hebben.