Onlangs stond in samen met mijn vriend in de metro het leek langer dan normaal te duren voor de deuren sloten en de metro zijn weg zou vervolgen. Mijn vriend werd ongeduldig en stak zijn hoofd uit de openstaande deuren om te kijken waarom de metro werd opgehouden. Hij vertelde me dat een groep mensen iemand naar de metro aan het brengen was.
Ik zag in de deur een loopstok verschijnen en vervolgens zag ik een stuk of twee mensen een blinde mevrouw op leeftijd naar binnen begeleiden. Deze mensen hadden een moment van hun eigen tijd genomen een iemand die hun hulp kon gebruiken een hand uit te steken. Op dat moment waren ze niet bezig met hun volgende afspraak of hoe snel ze thuis konden komen. Ze offerden een beetje van hun tijd op om een goede daad te verrichten.
In de metro zag ik mensen verder zoeken naar mogelijkheden om haar te helpen. Zo schoof een meisje snel op zodat de mevrouw op de plek het dichts bij de deur zou kunnen gaan zitten. Maar ze ging ging niet zitten. Ze taste af naar één van de palen in de metro en hield zich vervolgens zelf stevig vast. De manier waarop ze had afgetast met een hand voor zich, niet bewust van de mensen die opzij weken voor haar handen vertelde mij dat ze waarschijnlijk volkomen blind was. Maar ik zag ook dat ze het vertrouwen had op haar eigen benen te kunnen staan en dat ze waarschijnlijk deze reis al vele malen achter rug had. Ik had er vertrouwen in dat wanneer ze weer hulp nodig zou hebben zij daar zelf om zou vragen.
Zo zie ik mijn werk op de chat bij HLO ook. Door de opzet van het project is het meestal niet mogelijk om na te gaan wat er gebeurt na een gesprek met een deelnemer. Vaak vraag ik mij af hoe het nou af zou lopen en of mijn woorden zijn aangekomen. Maar ik ben tot de inzicht gekomen dat iemand die één keer om hulp heeft gevraagd dat nog een keer zal kunnen. Ik help iemand een klein stukje verder ik wijs ze de weg in de hoop dat zij aftastend en voelend zelf hun weg verder zullen vinden. En als zij weer hulp nodig hebben dat zelf zullen aangeven en weten dat er mensen om hen heen zijn die niet te beroerd zijn om ze nog een stuk verder te helpen wanneer zij daar zelf behoefte aan hebben.
